*Γράφει ο Τόλης Κοΐνης
Οκτώβριος 1827. Το Ανάπλι είναι θεωρητικά η πρωτεύουσα. Στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση και η Βουλή έχουν μετακομίσει στην Αίγινα και περιμένουν τον Καποδίστρια. Ο Ιμπραήμ ακόμα κατέχει την Πελοπόννησο. Λεηλατεί και καταστρέφει τα πάντα. Με μανία γιατί οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν αποφασίσει την ελευθερία της Ελλάδος.
Στο Ανάπλι έχει αρχίσει να δέχεται και τους πρώτους ξένους επισκέπτες. Για την εξυπηρέτησή τους λειτουργούν οι περίφημες λοκάντες, δλδ. ξενοδοχεία και εστιατόρια μαζί. Μια από αυτές ήταν στη θέση του σημερινού κήπου – πισίνας του Αμφιτρύωνα.
Τα σπίτια αυτά γκρεμίστηκαν το 1950 για να φτιαχτεί η πισίνα και ο κήπος του ξενοδοχείου, από το 1990 και μετά υπάρχει αυτή η σημερινή άθλια κατάσταση… ούτε πισίνα, ούτε κήπος. (Θα δίνανε, ένα μέρος της, αντί 300 ευρώ το μήνα (ούτε υπόγειο στον Συνοικισμό) για να δημιουργηθεί κατάστημα εξυπηρέτησης των καταμαράν!!!!)
Τη ζωή σε αυτή τη λοκάντα την αποθανάτισε σε ένα υψίστης σημασίας θεατρικό κείμενο (την Βαβυλωνία) ο Δημ. Βυζάντιος. Ο πολυτάλαντος αυτός άνθρωπος ήταν Αγιογράφος (οι Ευαγγελιστές στον Άγιο Γεώργιο δικοί του), θεατρικός συγγραφέας (η Βαβυλωνία παίζεται ακόμα, δυο αιώνες μετά) πολιτικός, που άφησε την χρυσοπληρωμένη θέση του «δραγουμάνου» (=αρχιμεταφραστή) του μπέη της Τύνιδας για να έρθει να πολεμήσει το 1821.
Περιγράφει το Ανάπλι μας την ημέρα που φτάνει η «εφημερίς της Ελλάς» (=Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος) από την Αίγινα και πληροφορούνται οι Αναπλιώτες τη νίκη των Συμμάχων στη ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Μας δίνει ξεκάθαρα ότι στην πόλη μας είχαν έρθει και έμεναν άνθρωποι από όλα τα μέρη του Ελληνισμού. Ο Ξενοδόχος είναι ένας Χιώτης (Μετά το 1822 την καταστροφή της Χίου οι περισσότεροι πρόσφυγες από το νησί πήγαν στην Ερμούπολη, αλλά μια σημαντική παροικία υπήρχε και στο Ναύπλιο. Το μαρτυρούν οι Χιώτικες εικόνες που υπάρχουν στις παλιές εκκλησίες του Ναυπλίου. Έχουν διασωθεί και τα απομνημονεύματα ενός Χιώτη που είχε ανοίξει δυο γιαουρτάδικα εδώ (Ναύπλιο και Πρόνοια) σημαντικά για την περιγραφή της ζωής της παροικίας αυτής).
Πρώτος πελάτης είναι ένας Ανατολίτης. Ναι, στο Ναύπλιο είχαν έρθει κυνηγημένοι από την Καππαδοκία Έλληνες. Ο Ανατολίτης ζητάει από τον Χιώτη, τι φαγιά υπάρχουν για να παραγγείλει. Δεν μπορεί να διαβάσει τον κατάλογο. Τον βάζει να τα παρουσιάσει και τα σχολιάζει.
«Σούπα από Κολοκύθια» λέει ο Χιώτης. Ο Ανατολίτης τα απεχθάνεται και απαντάει «χιτς, ποτέ. Κολοκύτια τσορμπά γένεται;»
Ο Χιώτης συνεχίζει με «βραστό βουδινό» για να εισπράξει την απάντηση «Εγκώ άρρωστο ντεν είμαι»
Μετά συνεχίζει τον κατάλογο «Εντράδα, κιοφτέδες, γιουβαρλάκια, ντολμάδες, γιαχνί, μακαρόνια και ατζέμ πιλάφι.». Όπως βλέπουμε υπήρχε ποικιλία ισάξια των σημερινών μαγέρικων της πόλης μας.
Όμως του Ανατολίτη την όρεξη δεν την καλύπτανε… Ζήτησε λοιπόν να του φτιάξουν της ώρας «Παστουρμά Καϊσερλίτικο με τ΄αυγά, κρομύδι μπόλικο, βούτουρο μπόλικο, πιπέρι μιπέρι»
Παστουρμάς από την Καισάρεια υπήρχε στο Ανάπλι του 1827. Εκείνο που δεν είχε και μάλλον αγνοούσε την ύπαρξή του ήταν το «χαλούμι» που ζήτησε σε επόμενη σκηνή ένας Κύπριος, «ένα τυρίν που το έχουν στο κοφίνι».
Το 2027 πλησιάζει. Μια αναπαράσταση της κουζίνας της Επανάστασης με έκθεση «street food” θα ενθουσίαζε τους κοιλιόδουλους απάσης της Ελλάδος (μεθ΄ ών και εμένα) καλές οι ημερίδες (που έτσι και αλλιώς ελάχιστοι τις παρακολουθούν και ακόμα πιο λίγοι Ναυπλιείς συμμετέχουμε), καλοί οι χοροί και τα τραγούδια… αλλά ακόμα καλλίτερα να κάνουμε και κάτι πιο πρωτότυπο.
Στην φωτο δανεισμένη από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη έβαλα το βελάκι για να δείξω που ήταν η λοκάντα της Βαβυλωνίας σύμφωνα με την μαρτυρία του Αντώνη Αναπλιώτη (Λεκκόπουλου)… τώρα θα βρείτε μόνο κάτι χαλάσματα και όχι παστουρμά με αυγά και μπόλικο πιπέρι.
*Ο Τόλης Κοΐνης είναι εκπαιδευτικός και υποψήφιος με την δημοτική παράταξη «Ναυπλία Ενωμένη»
Δημοσίευση σχολίου