Την 11η Σεπτεμβρίου άνοιξαν τα σχολεία της χώρας και χιλιάδες μαθητές επέστρεψαν στο βασικό χώρο εκπαίδευσής τους, με τους εκπαιδευτικούς και τους συμμαθητές τους. Πόσο έτοιμα ωστόσο ήταν τα σχολεία της περιοχής μας να υποδεχτούν τους μαθητές τους;
Πέρα από τα γνωστά προβλήματα (ακατάλληλα σχολικά κτίρια κυρίως λόγω παλαιότητας και με σημαντικές ελλείψεις υλικοτεχνικής υποδομής, μαθήματα μέσα σε αίθουσες προκάτ, ακατάλληλες για παιδιά και εργαζόμενους, αίθουσες μη θερμαινόμενες, κλειστά κυλικεία, πολλές ζημιές που δεν έχουν επισκευαστεί ), ένα άλλο πρόβλημα που υπάρχει όλο το χρόνο είναι αυτό της υποστελέχωσης βοηθητικού προσωπικού και ειδικότερα της έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των μαθητών κατά τις ώρες λειτουργίας των σχολείων. Στη μαθητική κοινότητα υπάρχουν παιδιά με παθήσεις που χρήζουν ιδιαίτερης φροντίδας και περίθαλψης. Μαθητές που έχουν νεανικό διαβήτη και χρησιμοποιούν ινσουλίνη για να ρυθμίσουν το σάκχαρό τους, παιδιά που πάσχουν από επιληπτικές κρίσεις ή πυρετικούς σπασμούς, παιδιά με κινητικά προβλήματα, αλλεργίες, χρόνια αναπνευστικά νοσήματα. Υπάρχουν και εκείνα τα παιδάκια που τραυματίζονται στα διαλείμματα ή την ώρα της γυμναστικής, παιδιά που λιποθυμούν από τη ζέστη σε προαύλια χωρίς σκιά και υπάρχουν και οι εκπαιδευτικοί – άγρυπνοι φρουροί, οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν πρώτοι το έκτακτο γεγονός πέρα από όλες τις υπόλοιπες ευθύνες που έχουν.
Υπάρχουν άραγε φαρμακεία στα σχολεία και ποιός είναι αρμόδιος για να τα εξοπλίσει; Κάποιοι μαθητές δικαιούνται και έχουν σχολική νοσηλεύτρια, η οποία γνωρίζει να αντιμετωπίσει την υπογλυκαιμία ή την υπεργλυκαιμία στο πιο «γλυκό» παιδάκι, αλλά τί γίνεται με τα υπόλοιπα; Θεωρούμε καίρια την τοποθέτηση σε κάθε σχολείο σχολικού νοσηλευτή για την άμεση αντιμετώπιση συμβάντων, ενώ η ανάγκη για κατάλληλα εξοπλισμένο φαρμακείο σε κάθε σχολείο είναι αδιαπραγμάτευτη. Δάσκαλοι και καθηγητές πρέπει να εκπαιδευτούν από ειδικούς στο να παρέχουν βασικές πρώτες βοήθειες στα παιδιά μια και είναι οι υπεύθυνοι για αυτά κατά τις ώρες λειτουργίας του σχολείου. Η γνώση και η κατοχή του κατάλληλου ιατροφαρμακευτικού υλικού δημιουργεί αίσθημα σιγουριάς και ασφάλειας για τα παιδιά, για τους γονείς, για τους εκπαιδευτικούς και συντελεί στην εύρυθμη λειτουργία της σχολικής μονάδας.
Βέβαια, η πολιτεία είναι υπεύθυνη για όλα τα παραπάνω και οφείλει να καλύψει άμεσα τις ελλείψεις σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο. Η πολιτική εξουσία δεν επιτρέπεται να στηρίζεται στις φιλανθρωπικές κινήσεις ιδιωτών για να λύσει το πρόβλημα, όπως πολύ συχνά γίνεται και να εθελοτυφλεί. Πρέπει, πριν ακόμα αρχίσει η σχολική χρονιά, να έχουν οργανωθεί τα φαρμακεία ακόμα και στο πιο μικρό, απομακρυσμένο σχολείο. Το τραύμα είναι το ίδιο και στον μαθητή του δημοσίου και στον μαθητή του ιδιωτικού σχολείου. Και η θεραπεία είναι η ίδια, δεν αλλάζει. Η αντιμετώπιση όμως είναι διαφορετική λόγω της έλλειψης ιατροφαρμακευτικού υλικού και πολύ συχνά ανύπαρκτη στο δημόσιο σχολείο. Ευκαιρία λοιπόν να προβληματιστούμε και ταχύτατα να αλλάξουμε την κατάσταση, για το καλό των παιδιών μας …
Δημοσίευση σχολίου