Όταν θέλω να βρω την αυθεντική εικόνα του συνοικιακού Ναυπλίου, ανατρέχω στις σελίδες των δρόμων. Η 25ης Μαρτίου με φέρνει στις λεμονιές, τις νεραντζιές, τις αγαπημένες μουσμουλιές· πρώιμα άνθη με όψιμους καρπούς με κάνουν να αναρωτιέμαι για τον βίο τον βιωτό.
Έρχομαι
και ξανάρχομαι στην ανηφοριά της Πρόνοιας για τη γλυκιά κατηφοριά της, την
ανάπαυση του ποδηλάτη. Κρατώ για χρόνια από μηχανής τα παλιά κτίσματα. Να σκέφτομαι έπειτα
πως κάποτε υπήρχαν κάπως έτσι, μέχρι που άλλαξε ο καιρός, πήραν νέα υλικά, να
γίνουν ένα με τ’ άλλα τα νεόκτιστα.
.JPG)
Όταν
νυχτώνει, ψάχνω μυρωδιές κουζίνας, κάπου να γελούν πολύ και οι βιτρίνες να μην
κρύβουν την αμηχανία να συνυπάρχεις. Μπερδεύομαι εύκολα με τους άπορους και
τους ευδαίμονες, ψάχνοντας συνεχώς ταυτότητα.
Με το άναμμα των φαναριών του δρόμου συστήνομαι σε μια νέα εσπερίδα.
Κατερίνα Γραμματικού
Δημοσίευση σχολίου