Με ποιο κριτήριο θα πρέπει να πάμε στις κάλπες αυτήν την φορά για να μην φοβάστε όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς;(Βίντεο)

 

Στις δύο προηγούμενες κάλπες των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών, μπήκαμε στο παραβάν να ψηφίσουμε, μέσα από έναν μακρύ κατάλογο υποψηφίων, σε αρκετές διαφορετικές δημοτικές παρατάξεις, με μοναδικό κριτήριο, τον υποψήφιο ξάδερφο ή γενικά τον υποψήφιο συγγενή μας, ο οποίος, μπορεί και να μην είχε καν πολιτικό σκεπτικό για την υποψηφιότητά του.

Τώρα όμως τα πράγματα εδώ είναι λίγο διαφορετικά, καθώς καλούμαστε να ψηφίσουμε για τους 21 Ευρωβουλευτές που πρέπει σύμφωνα με την νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να εκλέξει η χώρα μας.

Όμως με ποιο κριτήριο αυτήν την φορά θα κληθούμε να δώσουμε την ψήφο μας;

Θα πρέπει να σκεφτούμε με βάση όλα αυτά που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, αν οι πολιτικοί που έχουμε ψηφίσει έχουν παίξει έναν ενεργό ρόλο σε όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό που διαδραματίζεται γύρω μας.

Θα πρέπει να κάτσουμε και να σκεφτούμε καθαρά, αν αυτοί που μας γλύφουν στην κυριολεξία, με τις πενιχρές αυξήσεις στα επιδόματα ανεργίας και στον κατώτατο μισθό, αξίζουν για άλλη μία φορά την ψήφος μας.

Θαρρώ πως όχι γιατί ψηφίζοντάς τους, δίνουμε την ευκαιρία, στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, να διαιωνιστεί και να γίνει ακόμη χειρότερη.

Η ψήφος μας είναι ναι μεν μυστική αλλά συγχρόνως αποτελεί και ένα «όπλο», απέναντι σε αυτούς που κατά καιρούς μας δυναστεύουν, και αυτό προφανώς κοστίζει στην ζωή μας και στο ήδη πλέον αρκετά χαμηλό επίπεδο διαβίωσής μας.

Δεν πρέπει να χαρίσουμε ξανά την ψήφο μας σε λάθος χεριά! Ας δούμε ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά διεκδικούν για εμάς και μας καλούν συνέχεια να διεκδικήσουμε μαζί τους μια καλύτερη ζωή για αυτούς αλλά και για εμάς μαζί με εμάς!

Γιατί όπως γράφτηκε τότε, το 1982, ο θρυλικός στίχος του «Φοβάμαι», από τον Ανδρέα Πανταζή, σε μία συγκλονιστική, έως και ανατριχιαστική θα λέγαμε για τα δεδομένα της τότε εποχής, ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε ένα τραγούδι που λέει μέσα στον στίχο του ότι «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

Για να μην έχουμε πάλι τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις που έχουμε κάνει τόσα χρόνια, σε όλους αυτούς που το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να τάζουν, θα πρέπει να σταματήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο να φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς και να γίνουμε όλοι μαζί πιο ενεργητικοί, ώστε να δώσουμε ξεκάθαρο το μήνυμά μας ότι, κάποιοι άλλοι θα πρέπει κατάλληλα να προετοιμαστούν για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς, αλλά με πρωταγωνιστές εμάς!

Αυτό θα πρέπει να τους δώσει να καταλάβουν, ότι ο ντουνιάς αν θέλει μπορεί να τους γίνει εφιάλτης.

Δεν θα σας κουράσουμε άλλο και για αυτό θα κλείσουμε με ένα τραγούδι…

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα….