Γράφει η Κατερίνα Γραμματικού
Ξέρεις
κάτι κοινωνική πραγματικότητα, είμαι εδώ και κάτι αιώνες Χριστούγεννα. Γράφουν
και ξαναγράφουν για μένα και τον σύντροφο Σάντα Κλάους, τόνους μελάνι χύνουν για
την ευτυχία και την θαλπωρή της εποχής. Εγώ, γιατί δεν πιστεύω ότι είμαι μέσα στο
πνεύμα των ημερών;
 |
| Φωτογραφία από την Susa Cipriano στο Pixabay |
Κάθε φορά που συναντιόμαστε, σφίγγουμε τις παλάμες δυνατά, μήπως κρατήσουν για τις μέρες των αποστάσεων και σου ξανασυστήνομαι: «Χριστούγεννα, η ωραιότερη γιορτή που έχει περάσει ποτέ από την γη». «Και του χρόνου», μου απαντάς, τίποτε άλλο. Φαντάσου να μην υπάρχει χρόνος του χρόνου! Μοιάζουμε κουρασμένα είναι η αλήθεια, μα δεν βλέπουμε και σπουδαίες αλλαγές. Ποιο πολλά φωτάκια, ναι, τόνους γλυκά και χρυσόσκονη, χιλιόμετρα γιρλάντας, μεγάλα λόγια, αυξημένη ενοχή και φόβο μοναξιάς, ναι, βλέπουμε. Με συνηθίσατε κιόλας να κάνω παρέα με εκείνο το κοριτσάκι, περνώντας το μήνυμα της αγάπης και μια κατάρα να το ακολουθεί: Τα σπίρτα του να είναι μονίμως βρεγμένα. Απ’ όταν έγινε παραμύθι και ανεβαίνει στα θέατρα, κάνοντας πιο πλούσιο τον κόσμο, μικρών-μεγάλων, η δόξα του κλονίζεται κι ας μας κρατά ενωμένους.
 |
| Φωτογραφία από την Lynda Smith στο Pixabay |
Μήπως χαίρονται
κάποιοι στην ιδέα της θλίψης, που δεν είναι το παιδί τους που χάνει το σπίτι
του, την γειτονιά του, την χώρα του στον τελευταίο βομβαρδισμό, γιατί έπεσε
θύμα ενός διεστραμμένου, ή χάθηκε γιατί τα φτερά του αγγέλου του τρίφτηκαν λόγω
κακών καιρικών συνθηκών κι ανάμεσα στο πλήθος το ψάχνουν ακόμα, γιατί δεν
φορούσε βραχιολάκι, όχι για να κάνει βουτιά στην πισίνα, αλλά όταν περνούσε τα
σύνορα, μπορεί με ένα παπούτσι μόνο. Θεατές και οι ηθοποιοί φορούν παπούτσια,
το κοριτσάκι όχι απαραίτητα.
 |
| Φωτογραφία από τον Alban_Gogh στο Pixabay |
Έπειτα
μου βάζουν πάντα να βλέπω εκείνον τον καρμίρη γέρο Σκρούτζ, να θέλει κάθε φορά
να εξιλεωθεί και λέω: τι θρασύς που έχει απογίνει τελευταία. Αλήθεια, ποια
οικονομική θεωρία εξακολουθεί να τον δικαιώνει, γιατί από ανθρωπισμό, χορτάσαμε,
όσο αυτό το τσιγγούνικο τέρας κάνει ότι μετανοεί. Η μετάνοια δεν είναι
δικαιοσύνη. Λόγω μεγαλοσύνης των ημερών δικαιολογούνται οι υπερβολές αγάπης,
απενοχοποίησης με δωρεές σε ορφανοτροφεία και γηροκομεία, σε οικογένειες
άπορες. Τα φαντάσματα δεν ξορκίζονται με δυνατές συγκινήσεις!
 |
| Φωτογραφία | Κατερίνα Γραμματικού |
Έπειτα
με στολίζουν με λαμπερά στολίδια και ανταλλάσσονται παιδικά παιχνίδια. Είμαι
καλά, αρκεί το αεροπλανάκι να μην γίνει βομβαρδιστικό και η άχνη, άσπρη σκόνη
και όχι σε κάθε σημείο κι ένας καρυοθραύστης ρε παιδιά! Δεν νιώθετε να σας παρακολουθούν στρατεύματα
από καρυοθραύστες, μήπως τους βάζουν σκόπιμα για να εξακριβώνουν αν όλα
γίνονται «όπως πρέπει» και όχι να βγάζετε τα δικά σας έθιμα από το ντουλάπι;
Μιλάω για αυτά που πρέπει να παραμένουν κλειδωμένα δίπλα στην σόμπα με τα ξύλα,
στο καλοριφέρ με το αέριο Αττικής ή στο κομμένο ρεύμα. Εκεί, μέσα στο σκοτάδι
και την παγωνιά που ακουμπά σαν σίδερο το σώμα, όσο κάποιοι θα βλέπουνε οράματα
μεθυσμένοι από κρασί λησμονιάς, πως φτάνουν καλικάτζαροι από τα έγκατα της γης,
αυτοί που πριονίζουν το δέντρο της ισορροπίας του πάνω κόσμου, φιμώνουν τη
γιαγιά που φτιάχνει τηγανίτες, τα χριστόψωμα τα ευλογούν χαλάλ και το χυμό του
ροδιού το πίνουν για αίμα, μήπως και γίνουν πιο δυνατοί, εμείς τα Χριστούγεννα,
θα γινόμαστε ένα με εσένα κοινωνική πραγματικότητα. Μα η ευτυχία χωρίς
κούτσουρα δεν δυναμώνει και η φωτιά δεν διώχνει τα δαιμόνια με την πείνα, όπως
χωρίς γιαγιά δεν ζωντανεύει παραμύθι.
Χρόνια
πολλά
Κατερίνα Γραμματικού
Δημοσίευση σχολίου