Το πραγματικό πρόσωπο της χούντας… και η διαχρονική αξία των ρουφιάνων του Τόλη Κοΐνη

  

Μαύρη επέτειος και πάλι.

Και πάλι το ίδιο παραμυθάκι…

Η Χούντα ήταν έργο αντικομμουνιστών αξιωματικών ενταγμένων στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Δηλαδή, δίνουμε συγχωροχάρτι στις σχέσεις της Χούντας με τον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό.

Δεν έβαλα φωτογραφία με τανκς…

Έβαλα εκείνη που δείχνει το αληθινό πρόσωπο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τον Ισμέτ Ινονού!!!! (τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία, αρχηγό του Κεμαλικού κόμματος και διάδοχο και υπαρχηγό του Κεμάλ Πασά, που αυτοαποκλήθηκε Ατατούρκ).

Η φωτογραφία είναι από το Φθινόπωρο του 1967.Ο (διορισμένος από τον Βασιλιά) Πρωθυπουργός Κ. Κόλλιας ακολουθούμενος από τον Υπουργό Προεδρίας (και αρχηγό της στρατιωτικής Χούντας) Γ. Παπαδόπουλο πήγαν και υπόγραψαν την πρώτη προδοσία της Κύπρου, την αποχώρηση της Μεραρχίας από την Κύπρο (αφήνοντας έτσι ανοχύρωτο το νησί).Τόσο πολύ ενθουσιασμένος ήταν ο Παπαδόπουλος, που πήγε μέχρι την Πόλη για να φωτογραφηθεί με τον υπέργηρο τότε Ισμέτ Ινονού (άμεσα υπεύθυνο για τις σφαγές ουκ ολίγων Ελλήνων το 1922)

Γιατί;

Δεν ήξερε τί έκανε;

Ήξερε και παραήξερε.

Το πραξικόπημα της 21 Απριλίου ήταν ξεκάθαρα ΝΑΤΟικό. Δεν υπήρχε άμεσος Κομμουνιστικός κίνδυνος. Το ΝΑΤΟ ήθελε λύση του Κυπριακού, τέτοια ώστε που θα εξασφάλιζε την απρόσκοπτη ροή ενισχύσεων προς το Ισραήλ.

Το «σχέδιο Προμηθεύς» υπήρχε στους φωριαμούς του ΓΕΣ, από το 1958!!!. Η επεξεργασία του δεν ήταν κρυφή από το ΝΑΤΟ. Ήταν με εντολή του ΝΑΤΟ στα πλαίσια αντιμετώπισης του Σοβιετικού κινδύνου. Τα Α2 γραφεία πληροφοριών των κατά τόπους στρατιωτικών διοικήσεων είχαν (σε εφαρμογή του σχεδίου Προμηθεύς) φακέλους και καταλόγους αυτών που έπρεπε να συλλάβουν. Ο Στρατός σε ρόλο χωροφύλακα ήταν ΝΑΤΟική έμπνευση.

Δεν ήταν κανένα κατόρθωμα του Λαδά, του Παττακού και του Παπαδόπουλου οι συλλήψεις μέσα σε 3 ώρες την 21 Απριλίου 1967 (από 2.00 μέχρι 5.00 π.μ. !!) περίπου 6.500 ανθρώπων κομμουνιστών και κεντροαριστερών (πολιτικά στελέχη, συνδικαλιστές, και με προτίμηση όσους είχαν «προϋπηρεσία» στα αντάρτικα).

Το μόνο που έκαναν εκείνο το βράδυ οι Χουνταίοι ήταν να μαζέψουν από μια χαρτοπαικτική λέσχη τον στρατηγό Σπαντιδάκη για να υπογράψει τα σχέδια διαταγών που ήσαν έτοιμα (δακτυλογραφημένα) και μετά μέσω των επισήμων Διαβιβάσεων στάλθηκαν – με τα συνθήματα, παρασυνθήματα κλπ. – σε όλες τις μονάδες. Και αυτές έδρασαν όπως έλεγαν οι «ισχύουσες διαταγές».

Η Χούντα για πέντε χρόνια (1968-1972) τέτοια ημέρα το γλένταγε.

Στο γήπεδο του Ναυπλίου γινόταν εορτασμός – υπερπαραγωγή. Πάνω από 3.000 κόσμος !!!! (στις μικρές κερκίδες και όρθιοι) για να δουν το υπερθέαμα συμμετοχή στρατού και σχολείων.

Τίναζαν, με πυροκροτητές, σακιά με άμμο στη σημερινή οδό Οίακος για να κάνουν εφέ. Υπερθέαμα!!!

Το πανηγύρι είχε πρώτο στόχο τον κακό κομμουνισμό, δεύτερο τους «φαυλοκράτες» συνοδοιπόρους των κομμουνιστών πολιτικούς, τρίτο τους …Αλβανούς (έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή τη λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ). Βούλγαροι και Γιουγκοσλάβοι, αν και κομμουνιστές, την γλύτωναν … όπως και οι Τούρκοι…. Ούτε μια κουβέντα κακή για τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ Τούρκους.

Η παρουσία τόσου κόσμου δεν ήταν αβίαστη.

Οι εντεταλμένοι ρουφιάνοι έπαιρναν απουσίες.

Ναι, παράλληλα, είχαν ένα φοβερό πλέγμα ρουφιάνων… Προϋπήρχαν και αυτοί.

Πάντα έδιναν πληροφορίες.

Χαρακτηριστικό επεισόδιο στη γειτονιά μας.

Συλλαμβάνουν τον λογιστή Μήτσο Ντεβέ (πατέρα του Αλέκου και του Θοδωρή). Άνθρωπο, σακατεμένο από παιδί, με κινητικά προβλήματα. Πρώτο ξυλοφόρτωμα στο ΚΕΜΧ. Τάχα μου ήταν πρωτοβουλία κάποιου λοχία, που σε μέρες στρατιωτικού νόμου, δεν πήρε διαταγές, αλλά όρμησε με δύο άλλους και με γκλομπ βάρεσαν αδιακρίτως τους κρατούμενους. Δεύτερη περιπέτεια η φόρτωση των συλληφθέντων σε ένα πολεμικό πλοίο, που είχε έρθει αρόδο στο λιμάνι. Τρίτη η μεταγωγή στη Γυάρο.

Όλη η γειτονιά είχε ξεσηκωθεί. Δεν ήταν δυνατόν να κινδυνεύει η Ελλάς από έναν ανάπηρο. Ευτυχώς, έδωσε λύση ο ρουφιάνος της γειτονιάς (μακαρίτης πια). Ανέφερε αρμοδίως, ότι ο Μήτσος Ντεβές δέχτηκε μία εβδομάδα προ της «Επαναστάσεως» επίσκεψη του «αιμοσταγούς κομμουνιστοσυμμορίτου» Κονταλώνη και δεν του άνοιξε την πόρτα. Δείγμα ολοφάνερον ότι κρατούσε αποστάσεις.

Η καταγγελία ήταν αληθινή. Ο Ντεβές είχε συνεργασία με τον Κονταλώνη, τον παλιό καπετάνιο των ανταρτών στον Πάρνωνα, εκτός πολιτικής, ως λογιστής με ξυλέμπορο !!!! Και πραγματικά δεν του άνοιξε την πόρτα … ενώ ήταν μέσα… γιατί το κουδούνι ήταν χαλασμένο!!!

Μετά από τρεις μήνες απελευθερώθηκαν αρκετοί από τους εξόριστους, μαζί και ο Ντεβές.

Από τους Ναυπλιείς εξόριστους τελευταίος γύρισε ο ηλεκτρολόγος Μήτσος Κόλλιας, το 1970. Πρέπει να του είχαν φορτώσει και άλλες καταδίκες στη διάρκεια της κράτησης.

Σήμερα, γίνεται μια πραγματική προσπάθεια εξωραϊσμού του Χουντοβασιλικού παρελθόντος.Καλό είναι να τους θυμίζουμε μερικά πράγματα όπως ακριβώς έγιναν.